Elke woensdagochtend samenkomen in Dorpsservicepunt Gassel ‘We gaan naar de appelflap

 4-10-2018 om 09:41 Door Freddy Klooté Precies een jaar geleden staken Pascalle Bongaards en Cor van Boekel de koppen bij elkaar. Cor als geestelijk vader van het Dorpsservicepunt Gassel en Pascalle als eigenaar van de in dit pand aanwezige bakkerij Bongaards. In het Dorpsservicepunt was ook een koffiecorner, waar mensen een krantje of tijdschrift konden lezen, wachten op de fysiotherapeut, de prikpost, kapper of de bibliotheek. Maar in deze ruimte zat zeker meer potentie. Zo ontstond het idee om wekelijks een gezellig uurtje te organiseren. Op woensdagochtend van 10 tot ongeveer 11 uur. En dan als extraatje twee kopjes koffie of thee met een appelflap serveren voor de prijs van € 1,50. Pascalle maakte een flyer en Cor gebruikte zijn groot netwerk. En zie. Een jaar later is dat woensdagochtenduurtje een vast begrip geworden in Gassel “We gaan naar de appelflap”, lacht Nellie, de eerste bezoekster van deze ochtend. “Zo zijn we het inmiddels gaan noemen”. (foto's: Veerle Koninkx) Nellie wordt gevolgd door nog een aantal dames. En Cor natuurlijk. De koffie geurt door de gezellig ingerichte hoek. De verse appelflappen van bakkerij Bongaards vinden gretig aftrek. Een agenda voor dit gezellig samenzijn is niet nodig. Allereerst komt uw verslaggever te weten waarom andere vaste gasten vandaag afwezig zijn. Om meer dan geldige redenen. “Meneer V. is naar de fysiotherapeut. Mevrouw L. moest vandaag naar de verjaardag van haar tante, die 98 jaar oud wordt. Meestal zijn we met acht of negen mensen hier”. Ook Tillie is een trouwe gast van de appelflap: “Ik ben de schoonzus van Nellie. Gisteren zijn we met de museumbus van de Zonnebloem naar het van Goghmuseum geweest. In Amsterdam”. Alle reden om het werk en de persoon van de schilder eens uitgebreid onder de loep te nemen. Een ernstig puntje is wel dat sommige zonnebloemen op niks lijken. “En dan dat oor”. Ook dat kan op weinig sympathie rekenen. De grootste kritiek komt van Tillie: “Je ziet hem op geen enkel schilderij eens lachen. Somber mens hoor”. Er mag hier wel gelachen worden. Bij rondgang langs de inmiddels volle tafel, blijkt dat iedereen wel eens het van Goghmuseum heeft bezocht. Nellie is vroeger nog naailerares geweest: “In Grave. Dat zal zo’n veertig jaar geleden geweest zijn. Ik kom nog steeds mensen tegen van vroeger in Grave. Nee, Tillie, daar was jij niet bij. Je zou nooit veel van me geleerd hebben”. Het laatste nieuws De stemming zit er goed in. De dames blijken allemaal de krant goed te lezen. Het laatste nieuws blijft niet onbesproken. Ook de schandalen in de kerk passeren de appelflappen. Cor: “Ze hadden nooit aan dat celibaat moeten beginnen”. Inmiddels is Diny binnen gekomen. Haar dochter was wel bij haar maar ze gaf toch de voorkeur aan de koffie met appelflap. Het vandalisme loopt de spuigaten uit. Tilly: “Gisteren is mijn auto zwaar beschadigd. Er hing geen briefke bij. Dat was een dure dag”. Het probleem met de vele auto’s wordt besproken. Cor heeft een leuk weetje: “In 1968 reden er 17 auto’s rond in Gassel. Nu zijn dat er 600. Op een bevolking van 1200 inwoners”. Het gesprek dwarrelt heen en weer als een fikse herfstwind. “Weet je dat er hier vroeger Duitse nonnen hebben gewerkt?” vraagt Truus. “Op de plaats waar nu Jacques van Geest woont. Ze kwamen hier les geven. Ze zaten in Grave in het Gasthuis. In het pand hier hadden ze een kleuterschool, een kookschool en een naaischool”. “Ze noemden dat vroeger geen kleuterschool, maar een bewaarschool”, verbetert Nellie. “Ik was de eerste die naar die bewaarschool ging. Het waren nonnen met van die grote kappen”. Nu we het toch over nonnen hebben. Ellie: “Als mijn man in het klooster in Velp voor zijn werk door de gang liep, moest er iemand met een belletje komen, om te waarschuwen dat er een man aan kwam. De nonnen moesten dan met hun gezicht naar de muur gaan staan”. Pascalle kijkt me lachend aan: “Ik vind al die oude verhalen prachtig. Vanavond aan tafel heb ik weer heel wat te vertellen”.

Als Nellie nog verteld heeft over haar werk als dienstmeisje in Haaksbergen, is het voor Diny tijd om naar huis te gaan. Een hand voor uw verslaggever en fotograaf Veerle, een “houdoe” naar de anderen en weg is ze. Het lijkt het sein voor een algemeen vertrek. Het was weer goed om samen te zijn. Nellie: “Mijn man is vorig jaar overleden. Dan is zo’n ochtend hier zo mooi. Even helemaal eruit. Samen met anderen”. De bakkerij blijft nog een uurtje open. Opvallend is een nieuw rek met seizoensgebonden groenten van Chris Josemanders. Met nu natuurlijk veel pompoenen in alle soorten en maten. “Gezellig is het hier, hè”, zegt Cor bij het afscheid.